دیوان منصور حلاج

دیوان منصور حلاج

ابوالمغیث عبدالله بن احمد بن ابی طاهر مشهور به حسین بن منصور حلاج صوفی، شاعر و عارف ایرانی قرن سوم هجری بود. که اشعارش در دیوان منصور حلاج جمع گردیده است.

 برای وی کنیه‌های دیگری نیز چون «ابو عماره»، «ابو محمد» و «ابو مسعود» نیز آورده‌اند. اهل فارس او را ابوعبدالله الزاهد، اهل خراسان ابوالمهر، اهل خوزستان حلاج الاسرار، در بغداد مصطلم، در بصره مخبر. اهل هند ابوالمغیث و اهل چین او را ابوالمعین می‌خواندند.
برای لقب او، «حلاج»، سه توجیه آورده‌اند:
پدرش پیشه حلاجی داشته است.
نیکو سخن می‌گفته و اسرار را حلاجی می‌کرده است.
معجزه‌ای در همین زمینه از خود نشان داده است.

صدای بال سیمرغ

حسین بن منصور حلاج از مهم ترین صوفیان عصر خود بود

در حالت سکر عرفانی انالحق گفت.

متشرعین او را به جرم کفرگویی ابتدا به قرمطی بودن متهم و بعد از هشت سال اعدام نمودند.

او را سنگسار کردند و او جان نسپرد، و به گفتن اذکار مشغول بود.

پرتال جامع علوم را ببینید