کتاب منطق الطیر

منظومه‌ای است ازعطار نیشابوری به زبان فارسی و در قالب مثنوی سروده شده‌است.

کار سرودن این مثنوی در قرن ششم هجری قمری (۱۱۷۷ میلادی) پایان یافته‌است.

ابیات این مثنوی را معمولاً بین ۴۳۰۰ تا ۴۶۰۰ بیت دانسته‌اند، از مثنوی‌های عرفان اسلامی به‌شمار می‌آید.

کتاب با مدح خداوند , پیامبر (صلی الله علیه وآله) و خلفای راشدین  آغاز شده است. سپس چند حکایت برای متعصبین نقل کرده است.

پس از این سرآغاز، داستان اصلی منطق الطیر آغاز شده است.

عطار نیشابوری همراه با داستان اصلی، حکایات عرفانی نیز نقل کرده است. هدهد رهبر، به همراه پرندگان به سمت قاف برای دیدار سیمرغ پرواز می کند و هفت وادی را طی می کند.

در پایان هفت وادی , سی مرغ به مقصد می رسند و در آنجاست که پرنده ی سیمرغ را نمی یابند. و پرنده ی سیمرغ قله ی قاف، وجود عرفانی همان سی مرغ است.

مراحل و منازل در راه پوییدن و جُستن عرفان یعنی شناختن رازهای هستی در منطق‌الطّیر عطار هفت منزل است. او این هفت منزل را هفت وادی یا شهر عشق می‌نامد.

هفت وادی عبارتند از :

طلب

عشق

معرفت

استغنا

توحید

حیرت

فقر

فنا