دیوان منصور حلاج
ابوالمغیث عبدالله بن احمد بن ابی طاهر مشهور به حسین بن منصور حلاج صوفی، شاعر و عارف ایرانی قرن سوم هجری بود. که اشعارش در دیوان منصور حلاج جمع گردیده است.
برای وی کنیه‌های دیگری نیز چون «ابو عماره»، «ابو محمد» و «ابو مسعود» نیز آورده‌اند. اهل فارس او را ابوعبدالله الزاهد، اهل خراسان ابوالمهر، اهل خوزستان حلاج الاسرار، در بغداد مصطلم، در بصره مخبر. اهل هند ابوالمغیث و اهل چین او را ابوالمعین می‌خواندند.
برای لقب او، «حلاج»، سه توجیه آورده‌اند:
پدرش پیشه حلاجی داشته است.
نیکو سخن می‌گفته و اسرار را حلاجی می‌کرده است.
معجزه‌ای در همین زمینه از خود نشان داده است.
حسین بن منصور حلاج از مهم ترین صوفیان عصر خود بود
در حالت سکر عرفانی انالحق گفت.
متشرعین او را به جرم کفرگویی ابتدا به قرمطی بودن متهم و بعد از هشت سال اعدام نمودند.
او را سنگسار کردند و او جان نسپرد، و به گفتن اذکار مشغول بود.
دامن همت برافشان اي دل از کبر و ريا بعد از آن بر دوش جان افکن رداي کبريا عمر رفت از دست و تو در خواب غفلت مانده اي قافله بگذشت و تو مي نشنوي بانگ صلا چون زنان صورت پرستي کم کن اندر راه عشق جوشن صورت برون کن در صف مردان درآ بند تن بودن نيفزايد ترا جز بندگي دل طلب کز دار ملک دل توان شد پادشا |
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.