کتاب جامعه‌شناسی خودمانی

نوشته ی حسن نراقی‌ست. او در اول کتاب خود آورده  «تولستوی میگوید باید گفتنی هایی را گفت که احتمالاً بسیاری می‌دانند ولی جرات ابراز آن را حتی برای خودشان ندارند.»

قصد نهایی این کتاب

نیز مروری است بر همین حرفها درباره خودمان و درباره جامعه ایرانی.

کتاب جامعه شناسي خودمانی همانطور که از نامش می‌توان برداشت کرد با کلماتی ساده و روان، معضلات فردیِ انسان که منجر به بروز مشکل در جامعه می‌شود را بررسی می‌کند.

نراقی در جامعه شناسي خودمانی

ریشه‌ی معضلات اجتماعی و پاسخ سوال چرا درمانده ايم؟ را در آگاه نبودن مردم از سابقه‌ی تاریخی ایران و جهان، ویژگی‌های فردی انسان‌ها و شرایط اجتماعی می‌داند

او در آخر، جمله‌ای تامل برانگیز بیان می‌کند:

«قبلاً به این نتیجه رسیده بودم که نخست بدون رودربایستی با خودمان، واقعیات خودمان را حداقل برای خودمان روشن کنیم، و به روی خودمان بیاوریم؛

این را در این نوشته، با بضاعت محدودم… روی کاغذ آورده ام؛

دیگران هم همین را از زوایای ریزتری بررسی کنند تا اول بدانیم چگونه هستیم، بعد برگردیم ببینیم چرا این شدیم؟

و در مرحله سوم با تصمیم قاطع و آگاهانه به تدریج به دنبال اصلاحش برویم.»

نويسنده در مقدمه يادآور می‌شود كه:

«من تمامی سعی خود را در این نوشته‌ها صرف نشان دادن علایم این امراض خواهم نمود؛ اما ادعای معالجه آن را هم ندارم. چه باور دارم که اگر به وجود بیماری در جامعه‌مان اعتقاد پیدا کردیم تک تک خودمان برای خودمان طبیبان بسیار حاذقی خواهیم بود»…حسن نراقی در مقدمه کتاب دیگرش می‌گوید: «من در کتاب جامعه شناسی خودمانی مطلب تازه‌ای را نگفته بودم که خواننده به گوشش نخورده باشد و یا آن را نداند و با آن بیگانه باشد. من فقط تصاویر قطعه قطعه شده اجتماعی را درست مثل بازی پازل به گونه‌ای پهلوی هم قراردادم که تصویر کلی بتواند خودش را راحت‌تر نشان دهد»